گاهی که ،
گلوی شاعرانگی ام ،
رو به کویر لبخندت می گیرد ،
تو بر سنگفرش چشمهایم
قطره قطره جاری می شوی
و در شمالی ترین نقطه قلبم ،
با تاجی بر سر ،
عاشقانه هایم را
واژه به واژه به سلطنت می نشینی !
هنگام غروب من می مانم و
تبسمهای سپیدی که به طعم نگاه توست
شیرینِ شیرین ...
نظرات شما عزیزان:
برچسبها: